‘શૂન્ય’ પાલનપુરી (’Shunya’ Palanpuri)

‘શૂન્ય’ પાલનપુરી

     

કોણ માનશે? - ‘શૂન્ય’ પાલનપુરી (’Shunya’ Palanpuri)

દુ:ખમાં જીવનની લા’ણ હતી, કોણ માનશે?
ધીરજ  રતનની  ખાણ હતી, કોણ માનશે?

શૈયા  મળે છે  શૂલની  ફૂલોના પ્યારમાં!
ભોળા  હ્રદયને જાણ હતી,  કોણ માનશે?

લૂંટી  ગઈ  જે  ચાર  ઘડીના  પ્રવાસમાં,
યુગ યુગની ઓળખાણ હતી, કોણ મનશે?

ઉપચારકો ગયા અને આરામ થઈ ગયો!
પીડા  જ  રામબાણ  હતી,  કોણ  માનશે?

આપી  ગઈ જે  ધાર જમાનાની જીભને,
નિજ  કર્મની  સરાણ હતી,  કોણ માનશે?

જ્યાં જ્યાં  ફરુકતી હતી  સૌન્દર્યની ધજા,
ત્યાં ત્યાં પ્રણયની આણ હતી, કોણ માનશે?

પાગલના મૌનથી જે કયામત ખડી થઈ,
ડાહ્યાની  બુમરાણ   હતી,   કોણ   માનશે?

‘શૂન્ય’ પાલનપુરી

આંખોનું શરણ

         

તારલા શોધી રહ્યા છે મારી આંખોનું શરણ

એમને પણ જિંદગીભરનું મળ્યું છે જાગરણ.

        

પાપ  કીધાં  છે  પરંતુ  હું નહીં  શોધું  શરણ 

ઘેર બેઠાં શક્ય છે ગંગાનું જ્યારે અવતરણ!

       

બંધ આંખો જોઈ ઘૂંઘટ ખોલનારા ભૂલ થઈ

હોય ના  કૈં  પારદર્શક  પાંપણોનું  આવરણ.

        

દિલ અને દુનિયા ઉભયને આપનો આધાર છે

બેઉ  પલ્લાં  છે  બરાબર  શું  કરું  વર્ગીકરણ?

         

પાંપણેથી  જાગતું  મન જોઈને  પાછી ફરી

ઊંઘ આવી’તી બિચારી ચોરવા તારું સ્મરણ.  

         

આ સનાતન ખોજની દ્વિધા  ટળે  પળવારમાં

મારી દ્રષ્ટિએ  જો સ્પર્શે આપનાં દુર્લભ ચરણ.

       

શુષ્ક આંખો જોઈ મારી લાગણી  માપો નહીં

દિલને ભીંજવવામાં ખૂટી જાય છે અશ્રુઝરણ.

        

‘શૂન્ય’ પાલનપુરી  


ખાંભી રચાઈ છે- ‘શૂન્ય’ પાલનપુરી (’Shunya’ Palanpuri)

‘શૂન્ય’ પાલનપુરી

     

ખાંભી રચાઈ છે

      

દિલમાં કોઈના પ્યારની જ્વાળા લપાઈ છે,

ઓ કાળ! સાવધાન કે શિર પર તવાઈ છે!

       

મિત્રો  હતા  એ શત્રુ થયાની વધાઈ છે!

ઓ મન!  ઉમંગે  નાચ કે બેડી કપાઈ છે!

       

હોડીનું ડૂબવું અને તોફાનનું શમન!

એ તો ખુદાઈ ઢંગની એક નાખુદાઈ છે.

       

મારીને ઠેકડા અમે પહોંચીશું મંઝિલે,

શક્તિ અગાધ છે, ભલે પાંખો કપાઈ છે.

       

છે કંટકોનાં ઝૂમખાં ફૂલોના સ્વાંગમાં!

ઉપવન મહીં વસંતની કેવી ઠગાઈ છે.

       

સસ્તામાં ઓ જમાના આ સોદો નહીં પતે,

મારું સ્વમાન મારા યુગોની કમાઈ છે.

           

ખુદ કાળ એને શૂન્ય ખસેડી નહીં શકે!

પ્રેમાંગણે હ્રદયની જે ખાંભી રચાઈ છે.

        

‘શૂન્ય’ પાલનપુરી   



હેમને કસતાં જોયો- ‘શૂન્ય’ પાલનપુરી (’Shunya’ Palanpuri)

‘શૂન્ય’ પાલનપુરી

     

હેમને કસતાં જોયો

      

પ્રેમને કાળનાં બંધન મહીં ફસતાં જોયો!

એક પર્વતને અમે ખીણમાં ધસતાં જોયો!

        

બાગની આંખમાં જે ખારને વસતાં જોયો,

ફૂલના રક્તની રસલ્હાણ પીરસતાં જોયો!

       

ભાન ભૂલી પડ્યા છે અહીં લાખો પંથી,

સર્પની જેમ સ્વયમ્ પંથને ડસતાં જોયો!

       

કાલ જે રડતો હતો અશ્રુને અશ્રુ માની,

એ જ માનવને અમે વ્યંગમાં હસતાં જોયો!

       

અશ્રુઓ પણ ન બુઝાવી શક્યા દિલની જ્વાળા,

નીરને કાજ સમંદરને તરસતા જોયો!

        

શૂન્ય છે શૂન્ય જગતનું આ બધું મૂલ્યાંકન!

એક પથ્થરને અહીં હેમને કસતાં જોયો!

            

‘શૂન્ય’ પાલનપુરી